Wat onze waarneming ziet en hoort, lijkt werkelijkheid te zijn, omdat ze alleen tot het bewustzijn toelaat wat overeenkomt met de wensen van de waarnemer. Dit leidt tot een wereld van illusies, een wereld die onophoudelijk verdedigd moet worden omdat ze niet werkelijk is. Wanneer je gevangen bent in de wereld van waarneming ben je in een droom gevangen.
Zonder hulp kun je niet ontsnappen want alles wat je zintuigen je tonen getuigt slechts van de werkelijkheid van de droom. Het is het doel van ons Bewustzijn ons te helpen ontsnappen uit de droomwereld door ons te leren ons denken om te keren en onze vergissingen af te leren. Vergeving is daarbij het middel om de omkeer in denken tot stand te brengen.
De wereld die we zien weerspiegelt slechts ons eigen innerlijk referentiekader, de ideeën, wensen en emoties die de overhand hebben in onze denkgeest. Projectie maakt waarneming. Eerst kijken we naar binnen, besluiten welke wereld we willen zien.
Als we waarneming gebruiken om onze eigen vergissingen te rechtvaardigen, onze woede, onze neiging tot aanvallen, ons gebrek aan liefde in welke vorm dan ook dan zien we een wereld van slechtigheid, verwoesting, kwaadaardigheid, afgunst en wanhoop. Dat alles moeten we leren vergeven, niet omdat we lief en aardig zijn, maar omdat niet waar is wat we zien.
Naarmate we leren onze waarnemingsfouten te (h)erkennen, leren we ook eraan voorbij te zien of te ‘vergeven’. Op hetzelfde moment vergeven we onszelf en kijken we voorbij ons verwrongen Zelfbeeld naar het Zelf in ons. Ons gevoel van niet goed genoeg zijn, zwakte en onvolledigheid komt voort uit een grote investering in het “schaarste-principe” dat de hele wereld van illusies regeert.
Vanuit dit gezichtspunt zoeken we in anderen wat we menen Zelf te missen. We “houden” van een ander teneinde Zelf iets te krijgen. In feite is dat het wat in de droomwereld voor Liefde doorgaat. Een grotere vergissing is niet mogelijk, want Liefde is niet in staat ergens om te vragen.
