Das even geleden dat ik me voor het laatst tot je gericht heb. Maar weet je, je kwam voorbij in een droom vannacht en het liet me niet onaangeroerd. Ik weet, we hadden onze onenigheden en daar loop ik vandaag de dag nog steeds tegenaan, ik wil er alleen anders mee kunnen omgaan.
Ik wil niet meer in boosheid schieten als je voorbijkomt want dat zou betekenen dat je alleen maar slecht gedaan hebt en dat klopt niet. Nu ik zelf ouder word, kan ik jouw gevecht zien en hoe onbeholpen jij je gevoeld moet hebben. Jij moest alles weten maar wat wist je nu daadwerkelijk?
Je bent als jonge vent naar een wildvreemd land gekomen en daar onder de grond gestopt omdat daar nu eenmaal het zwarte goud lag. Je zeurde daar nooit over, ik kan me echt niet herinneren dat jij ooit een keer geklaagd hebt. Ook niet toen je door je ziekte in de WAO terechtkwam, bleef je je nuttig maken in van alles en nog wat want Leistung moest van jou zoals jij dat zei.
Misschien heb ik het doorzettingsvermogen van je overgenomen want net als jij geef ik niet op en wordt het pas interessant bij weerstand. En toch duikt steeds weer die boosheid op die ik voel en waar ik vanaf wil. Het houdt ons beiden vast waardoor we allebei niet verder kunnen en ik moet ervan af want ik heb er last van. Jouw vergeven hoef ik niet want ik hoef alleen mezelf te vergeven.
Ik moet mijn denken dat ik weet hoe het zit anders bekijken pas dan mag jij zijn wie jij bent en kan ik zijn wie ik ben, dan mag het van mezelf omdat dan het plaatje klopt. Maar jeetje wat is dat moeilijk om juist dat los te laten terwijl dat hetgeen is wat er tussen mij en mijn compleetheid in staat.
Dit raakt mijn kern en hierdoor kan ik eindelijk vrij zijn, bevrijd van mijn boeien die ik mezelf aangelegd heb. Ik maak ze los in zachtheid naar mezelf en naar jou omdat ik ondanks alles of juist dóór alles van ONS hou.
