49 jaar geleden werd ik vlak bij ons huis van mijn sokken gereden door iemand die veel te hard door de straat reed terwijl de kleuterschool waar wij vandaan kwamen net uit was.
Uiteraard had mijn moeder mij steviger moeten vastpakken aan het handje want ik kwam wel erg makkelijk los om naar mijn vader toe te rennen die aan de andere kant van de weg een autoband aan het vervangen was. Of dit ongeluk te voorkomen was, is nog maar de vraag en doet nu niet meer ter zake want ik ben er nog.
In elk geval heb ik de auto die me aanreed niet gezien want ik rende de straat over waar een vuilniswagen het zicht verhinderde en voor ik het wist werd ik tien meter door de lucht geslingerd om verderop op mijn hoofd terecht te komen.
Mijn rechterbeentje onder me geknakt en een stroompje bloed uit mijn oor. Ik was van de wereld af en kwam nog heel even bij in het ziekenhuis om daarna een week lang in coma te liggen. Toen ik weer bijkwam bleek ik een hersenbloeding te hebben gehad en werd ik alsnog geopereerd en het hersenstolsel verwijderd.
Ik heb in totaal 9 weken in het ziekenhuis moeten liggen en toen ik naar huis mocht, moest ik alles opnieuw leren en gelukkig was ik nog maar 5 jaar oud dus dat viel in mijn geval nogal mee. Ik kan me nog goed herinneren dat ik weer voor het eerst kon lopen zonder hulp van krukken.
Er werd bij ons thuis niet veel over het ongeluk gepraat, het was gebeurd, het leven ging door en daarbij ik leefde toch nog! Men was in die tijd met name bezig met het fysieke herstel en het geestelijke herstel kwam niet aan de orde. Desalniettemin heb ik op zeer jonge leeftijd mogen ervaren hoeveel geluk ik kan hebben omdat ik een situatie overleefd heb zonder grote gevolgen.
Als ik naar de mensen kijk die ik begeleid als mentor dan hebben zij wat minder geluk omdat ze nog steeds afhankelijk zijn van een ander met hun niet aangeboren hersenletsel. Dat is waarschijnlijk voor mij ook de belangrijkste reden om mentor te worden van mensen met deze aandoening.
Het autootje op de foto, is het autootje dat ik 49 jaar geleden kreeg toen ik in het ziekenhuis lag. Ik heb het al die jaren bewaard ondanks dat ie zowat uit elkaar valt. Het doet me beseffen dat het soms maar een haartje kan schelen hoe iets in het leven kan lopen.
